Jan Duinker (1949). Met grote intensiteit zoekt Jan naar een verstilde harmonie tussen vorm, kleur en compositie. Niets wordt aan het toeval over gelaten. Alhoewel Jan gevoel moet hebben met het onderwerp, besteedt hij juist veel aandacht aan de omgeving. Hierdoor wordt zijn onderwerp in de omgeving opgenomen en verhoogt hij het sfeerbeeld van het schilderij.
Bij Jan Duinker geen harde contouren of felle kleuren. De vormen worden bepaald door kleurvlakken die diffuus in elkaar overgaan.
